Wcześniej widzieliśmy, że Abraham uzyskał sprawiedliwość po prostu wierząc. To niezwykle ważne zdanie ujmuje to tak:
6 Uwierzył tedy Panu, i poczytano mu to ku sprawiedliwości.
Rodzaju15:6
Wiara nie dotyczy istnienia Boga
Abraham w osi czasu historii
Pomyśl, co oznacza „wierzyć”. Wiele osób myśli, że „wierzyć” oznacza wierzyć, że Bóg istnieje. Myślimy, że Bóg po prostu chce, abyśmy wierzyli, że On istnieje. Ale Biblia mówi to inaczej. Mówi:
19 Ty wierzysz, iż jeden jest Bóg, dobrze czynisz; i dyjabli temu wierzą, wszakże drżą,
Jakuba 2:19
Distant Shores Media/Sweet Publishing, CC BY-SA 3.0, via Wikimedia Commons
.jpg){kind=link}
Tutaj Biblia używa sarkazmu, aby powiedzieć, że samo wierzenie w istnienie Boga czyni nas tak dobrymi jak Diabeł. To prawda, że Abraham wierzył w istnienie Boga, ale to nie jest sednem jego prawości. Bóg obiecał Abrahamowi, że da mu syna. To była ta obietnica, w którą Abraham musiał wybrać, czy wierzyć, czy nie. Musiał dokonać tego wyboru, nawet gdy miał ponad 80 lat, a jego żona ponad 70. Ufał, że Bóg w jakiś sposób wypełni tę obietnicę. Wiara w tym opisie oznacza zaufanie. Abraham wybrał zaufanie Bogu w kwestii syna.
Kiedy Abraham wybrał wiarę w obietnicę syna, Bóg również dał mu – „przypisał” mu – sprawiedliwość. Na koniec Abraham otrzymał zarówno spełnioną obietnicę (syna, od którego pochodził wielki naród), jak i sprawiedliwość.
Sprawiedliwość – nie z zasług lub wysiłku
Abraham nie „zasłużył” na sprawiedliwość. Bóg „przypisał” mu ją. Jaka jest różnica? Jeśli na coś zapracujesz – zasługujesz na to. To tak, jakby otrzymywać wynagrodzenie za wykonaną pracę. Ale kiedy coś jest ci przypisane, jest ci dane. Nie zarabiasz na to ani nie zasługujesz na to, ale to otrzymujesz.
Myślimy, że robienie większej ilości dobrych rzeczy niż złych, robienie dobrych uczynków lub spełnianie zobowiązań pozwala nam zasłużyć na sprawiedliwość. Abraham udowadnia, że ta idea jest fałszywa. Nie próbował zasłużyć na sprawiedliwość. Po prostu postanowił uwierzyć w obietnicę, którą mu złożono, a następnie sprawiedliwość została mu również dana.
Wiara Abrahama: Postawił na nią swoje życie
Wybór wiary w tę obietnicę syna był prosty, ale niełatwy. Kiedy po raz pierwszy obiecano mu „Wielki Naród”, miał 75 lat i opuścił swój kraj rodzinny, aby udać się do Kanaanu. Minęło prawie dziesięć lat, a Abraham i Sara wciąż nie mieli dziecka – nie mówiąc już o narodzie!
„Dlaczego Bóg nie dał nam już syna, skoro mógł to zrobić?” – zastanawiał się.
Abraham uwierzył w obietnicę syna, ponieważ ufał Bogu. Uwierzył w nią, chociaż nie rozumiał wszystkiego na temat obietnicy. Nie otrzymał też odpowiedzi na wszystkie swoje pytania.
Wiara w obietnicę wymagała aktywnego czekania. Całe jego życie zostało przerwane, gdy mieszkał w namiotach, czekając na spełnienie obietnicy. Znacznie łatwiej byłoby znaleźć wymówki i wrócić do domu w Mezopotamii (współczesny Irak). Jego brat i rodzina nadal tam mieszkali. Życie było tam wygodne.
Jego wiara w obietnicę była ważniejsza od normalnych celów w życiu – bezpieczeństwa, wygody i dobrobytu. Mógł nie wierzyć w obietnicę, ale nadal wierzyć w istnienie Boga. Mógł zrezygnować z obietnicy, a mimo to kontynuować działalność religijną i dobre uczynki. Wtedy zachowałby swoją religię, ale nie doznałby sprawiedliwości.
Nasz przykład
Reszta Biblii traktuje Abrahama jako przykład dla nas. Wiara Abrahama w obietnicę od Boga i uznanie go za sprawiedliwość jest dla nas wzorem. Biblia zawiera inne obietnice, które Bóg składa nam wszystkim. Musimy również wybrać, czy będziemy im ufać.
Oto przykład takiej obietnicy.
12 Lecz którzykolwiek go przyjęli, dał im tę moc, aby się stali synami Bożymi, to jest tym, którzy wierzą w imię jego.
Jana 1:12-13
13 Którzy nie z krwi, ani z woli ciała, ani z woli męża, ale z Boga narodzeni są.
Dziś wiemy, że obietnica dana Abrahamowi się spełniła. Nie ulega wątpliwości, że naród żydowski istnieje dzisiaj jako naród, który pochodził od Abrahama. Jednak podobnie jak Abraham, stajemy dziś w obliczu obietnicy, która wydaje się mało prawdopodobna i rodzi pewne pytania. Podobnie jak Abraham, musimy zdecydować, czy zaufać tej obietnicy, czy nie.
Kto płaci za Sprawiedliwość?
Abraham pokazał, że Bóg daje sprawiedliwość jako dar. Kiedy otrzymujesz dar, nie płacisz za niego – w przeciwnym razie nie jest on darem. Ten, kto daje dar, jest tym, kto płaci. Bóg, dawca sprawiedliwości, będzie musiał zapłacić za sprawiedliwość. Jak to zrobi? Zobaczymy w następnym artykule.